Mijn naam is Aurelie.

Ik ben jong, onzeker en mij onbewust van wat er in de wereld rondom mij afspeelt. Ik woon in het platteland, omring me met mijn zussen en broer, voel de liefde die ik krijg van mijn ouders mijn hart verwarmen. Het is hier rustig. Het is hier stil, los van de zingende vogels en de bladeren in de wind. Ik voel me niet eenzaam, maar wel alleen. Waar ben ik?

Dan ben ik acht en tien jaar oud, achttien jaar jong. Ik word kritisch, ben me bewust van het gevaar waarover ik lees. Ik reis elke week per trein naar de stad, ver weg van het platteland. Daar studeer ik journalistiek, word ik overspoeld aan golven van informatie. Daar surf ik over troebele wateren met een camera in de ene hand, een micro in de andere. Het is hier druk. Het is hier luid, en ze verdienen het om luid te zijn. Woorden waaien er rond mijn oren. Ik voel me niet alleen, maar wel eenzaam. Waar ben ik mee bezig?

Eenentwintig is ook nog jong, zo zeggen ze. Maar ik ben al kritisch geweest, heb al vragen gesteld en heb al antwoorden gekregen. Ik heb al op meerdere plekken gewoond, heb al gereisd, heb al gestudeerd en heb al een papier ontvangen waarop ze mij dan proficiat wensen. Maakt mij dat niet oud? Hoor ik dan nu niet beter te weten? Nog meer vragen, dit keer vermijd ik respons. Ik studeer fotografie in de plaats. Niet uit ontkenning, wel uit wil. Ik omring me met vreemden, zwem door verhalen in een zee van creativiteit. Alweer een camera in de ene hand die ook rust in mijn andere. Het is hier druk. Daar is het rustiger. Ergens is het stil, ergens anders hoop ik dat het luid zal zijn. Mensen praten. Beelden spreken. Ik voel met niet alleen, noch eenzaam.

Waar ben jij?